Я хочу поделиться воспоминаниями моего аташки Дауылбаева Сапарбека, который в 20 лет ушел на фронт и воевал в 1942 году под Харьковом, позже под Воронежем, получив четыре тяжелых ранения, был госпитализирован и отправлен домой. По воспоминаниям аташки, под Воронежем они пытались освободить деревню от фашистов, где и полег весь взвод под тяжелым огнем фашистов, а аташка получил четыре ранения.
Из воспоминаний аташки: "16 июля был получен приказ нашему взводу идти в лобовую атаку на деревню, где стояли венгерские автоматчики, в то время, как полк обходил деревню с тыла. Солдаты бежали под вражеским огнем, но пробежав метров 100-150 от окопов, у меня сложились ноги от ранений. Капитан и солдаты тоже пали. Ноги меня не слушались, позже я узнал, что одна пуля пробила бедро, одна сломала кость в ноге, одна пуля пробила плечо, четвертая задела ухо. Все, с кем мы шли на штурм, полегли. Я осмотрелся - живых солдат уже нет. После того, как я пришел в себя, чтобы не попасть в плен, я отполз на окраину леса. Пролежав некоторое время и попив из лужи воды после вчерашнего дождя, я уже думал, что вот так и умру, но неподалеку послышались голоса двух солдат, которые увидев меня, взвалили на себя и помогли спрятаться в чистой ложбине. Ночью один из солдатов ушел, сказав, что сходит за помощь, но так и не вернулся. Второй солдат перестал ко мне приближаться, наверное, от спекшейся крови от меня смердело. Под утро ушел и второй солдат, который тоже не вернулся. Я пролежал холодную ночь. Под утро услышал звук проезжающей машины и из последних сил крикнул: "Я раненый, я гражданин Советского союза". Встать уже не было сил, и временами уже терял сознание. Машина остановилась, и кто-то крикнул из машины: " Нам некогда, мы торопимся, у нас срочное задание". И тут я услышал голос второго офицера, который отдал приказ, эти слова мне запомнились на всю жизнь: "Это наш советский солдат, он тяжело ранен, мы должны его забрать. Идите, поднимите его в машину. Отвезем его в медсанбат". В дороге я рассказал, что случилось. В медсанбате провели операции и вытащили пули. Дальше очнулся я на следующий день. Через пять месяцев лечение была длинная дорога домой".
Атылды екі жақтан қарша борап,
Душпанның жақындадық алдын орап.
Жүгірді түрегеліп бізге қарсы,
Жатпайды бекер босқа ол да қарап.
Айқастық қоян қолтық неміспенен,
Аямас ата жауың келіспеген.
Үмітің үзілмейді қан майданда,
Қайтсам деп, туған елге жеңіспенен.
Ұмтылдым бір уақытта түрегеліп,
Бүктелді сол аяғым жүре беріп.
Байқадым осы кезде қасымдағы,
Басымды көтергенін біреу келіп.
Денеме төрт жерімнен оқ тиіпті,
Жылы қан қызыл-жасыл кетті жуып.
Қалуға жау қолында болмайды деп,
Жылжыдым бауырыммен жерді теуіп.
Тоқтады екі жігіт мені көріп,
Әкелген өздерімен суды беріп.
Мінгізіп арқасына алып жүрді,
Екеуі ортасына қолын керіп.
Жүгірді ыңғайланып қарсы бетті,
Бұл кезде екеуінен дәрмен кетті.
Ағызып маңдай терін самайынан,
Қашықтау жау қолынан жерге жетті.
Қалдырды алып келіп таса жерге,
Шомылды өздері де қара терге.
Тастамай жау қолынан алып шыққан,
Қалайша бас имейсің мұндай ерге.
Қорғайды төсін төсеп жаудан халқын,
Шығарар ел намысы ердің даңқын.
Жазғы түн болсадағы, киім жұқа,
Едәуір қалжыратты таңғы салқын.
Айналды бір сөткеге жатқаныма,
Канымның көзім түсті қатқанына.
Қуандым дүниеден күдер үзбей,
Бозарып таңның тағы атқанына.
Осылай жатқанымда жапан түзде,
Деген ғой тірі жаннан күдер үзбе.
Орманнан бір машина шыга келді,
Таянып көретіндей жүзбе-жүзге.
Бұл кезде бар дауыспен айқаладым,
«Совет солдаты жерде жатқан».
Көрінді қасыма кеп тоқтағаны,
Біреудің естіліп тұр боқтағаны,
Жапырлап екі-үш адам түсе қалды,
Алдынан табылғандай жоқтағаны.
Үшеуі көтермелеп алды қолға,
Қарайтын уақыт па оң мен солға.
Жатқызып ортасына машинаның,
Асығыс жылдамдатып түсті жолға.
Көрінді барлаушылар сөздерінен,
Келің жас от жанады көздерінен,
Сақтаған өмірімді қиын сәтте,
Қалайша айналмайсың өздерінен.
Дұшпанға оқ боп тиер еңбегіміз,
Ортақ қой бәрімізге жеңгеніміз.
Айналар үлкен тайға сәтін салса,
Жеңіспен елге қайтып келгеніміз.
Это стих написан моим дедушкой Дауылбаевым Сапарбеком в 1995 году. Он навсегда останется в нашей памяти!
